Jesse Klaver grijpt de macht bij Groenlinks / PVDA; Marjolein Moorman vindt het slaapverwekkend

De verkiezingen van 2025 waren een koude douche voor GroenLinks/PvdA. Waar de linkse samenwerking hoopte op een klinkende overwinning, bleef de teller steken op een stuk minder zetels dan verwacht. De grote linkse golf bleef uit, en Frans Timmermans, het boegbeeld van de campagne trok direct zijn conclusies. Nog voordat de stofwolken waren opgetrokken, kondigde hij zijn vertrek aan. Geen maandenlange evaluatie, geen politieke rekensom: gewoon een duidelijke stap opzij. De man die terugkeerde uit Brussel om links Nederland te verenigen, pakte opnieuw de koffers. En daarmee ontstond meteen een machtsvacuüm binnen de partij. De vraag klonk overal: wie neemt het stokje over?

In dat gat dook één naam meteen op: Marjolein Moorman. De Amsterdamse politica werd door velen gezien als dé logische opvolger van Timmermans. Ze heeft ervaring, charisma en een stevige reputatie opgebouwd in de hoofdstad. Maar verrassend genoeg kondigde ze al snel aan dat ze niet de nieuwe partijleider wil worden. In plaats daarvan kiest ze ervoor om Jesse Klaver te steunen de andere helft van het GroenLinks/PvdA-duo. Daarmee verraste ze vriend en vijand. Want hoewel Moorman en Klaver al langer samenwerken, leek dit hét moment voor haar om landelijk de sprong te wagen. Toch kiest ze voor loyaliteit boven ambitie. Of misschien: voor strategie boven sentiment.

Marjolein Moorman is geen nieuw gezicht in de politiek. Ze begon haar carrière binnen de PvdA en groeide uit tot een van de meest herkenbare bestuurders van Amsterdam. Als wethouder Onderwijs en Armoedebestrijding stond ze bekend om haar no nonsense aanpak. Ze praat niet in wollige woorden, maar zegt wat ze vind iets wat haar populair maakte, ook buiten de hoofdstad. Haar beleid in Amsterdam draaide om kansengelijkheid: ieder kind, ongeacht postcode of inkomen van de ouders, verdient dezelfde kansen. Die boodschap raakte veel mensen, en dat maakte haar een van de weinige lokale bestuurders die landelijk aanzien kreeg.

GroenLinks/PvdA is de poging om het linkse kamp te verenigen. De fusie van idealen, zeg maar: sociaal democratische waarden uit de PvdA vermengd met het groene, progressieve gedachtengoed van GroenLinks. Ze staan voor duurzaamheid, sociale gelijkheid en een sterke publieke sector. De partij wil investeren in onderwijs, betaalbare woningen, klimaatmaatregelen en een eerlijke economie waarin grote bedrijven meer bijdragen. Dat klinkt allemaal logisch, maar in de praktijk worstelt de partij met het vinden van de juiste toon tussen idealisme en realisme. Het is een balans die niet altijd makkelijk is zeker niet als de kiezers naar het midden trekken.

GL/PvdA moet nu snel leveren: een korte prioriteitenlijst (koopkracht, wonen, zorg), een concreet klimaatpad dat kansen biedt i.p.v. lasten, en een nuchtere toon. Met Klaver als boegbeeld en Moorman als zwaargewicht aan dossiers kan de partij lokaal bewezen oplossingen opschalen: starterswoningen, lagere energielasten, kortere wachtlijsten, binnen één jaar zichtbaar. Dat vraagt een permanente campagne­machine (deur-tot-deur, data, digitale helderheid) die meer luistert dan preekt. Lukt dat, dan kantelt het verhaal van teleurstelling naar “doen wat werkt”. Zo niet, dan pakt iemand anders de winst.