CDA-lijsttrekker Henri Bontenbal gedwongen om 'kunstje' op te voeren tijdens talkshow

Die revanche werd uitgereikt bij Café Kockelmann (WNL). Niet in de vorm van politieke vragen, maar via een videoboodschap van Orgel Joke. De internet-oma met het elektronisch orgeltje nodigde Henri uit om “Terug in de Tijd” van, jawel, Yves Berendse te spelen. Redenering van de redactie: Bontenbal speelt zelf orgel, dus dit wordt vast een vrolijke full-circle-clip. Voor de kijker leuk, voor de zender shareable, en voor de politicus… tja.

Je zag het aan hem: dit was niet het moment waar hij voor kwam. Bontenbal is muzikaal, zeker, maar geen amusementsact. Toch ging hij sportief staan, liep naar het klavier en zette het deuntje in. Twee seconden. Meer gunde hij het idee niet. Hij tikte het motiefje aan, liet horen dat hij het kán, en kapte daarna vriendelijk maar beslist af. Het kunstje was vertoond, punt gemaakt, terug naar de stoel. Het publiek had z’n glimlachje; Henri had z’n waardigheid behouden.

Wat maakt dit moment interessant? Ten eerste: het toont de dwang van tv-logica. Eén misser, in dit geval het niet kennen van een zanger op Radio 2, en je zit een dag later in een talkshow in een mini-arc die moet worden afgerond met een grappige redemption. Politiek wordt televisie en televisie wordt format: de gast als personage dat een verhaallijn moet afmaken. Bontenbal deed mee, maar hield zelf de regie kort. Geen lange meezinger, geen playback, geen corny danspas; een beleefd knikje richting Orgel Joke en klaar.

Ten tweede zegt het iets over kandidaat-management. Bontenbal wil in campagnetijd graag serieuze meters maken op energie, veiligheid, bestaanszekerheid. Maar de mediatieke kermis trekt aan elke lijsttrekker: even meedoen, even soepel ogen, even laten zien dat je “ook lol hebt”. De kunst is om de grens te voelen: wanneer ben je gezellig, en wanneer word je meublement in iemand anders’ rubriek? Zijn keuze voor de ultra-korte uitvoering was precies dat lijntje: ik doe mee, maar ik blijf een politicus.

Tot slot is er nog de ironie die blijft hangen. “Terug in de Tijd” heet het nummer, en ja, soms voelt het ook echt alsof we terugglijden naar het tijdperk waarin politici vooral acts moesten doen om sympathiek te scoren. Bontenbal liet een ander scenario zien: je kunt het spelletjesmoment eer aan doen zonder jezelf te verliezen. Twee noten, een glimlach, en door met het gesprek. Voor de clipjagers genoeg materiaal; voor de inhoudshongerigen kort genoeg om daarna weer politiek te krijgen. Kortom: meebuigen mag, zolang jij bepaalt waar de knik stopt.