Nadine Visser ligt volledig uitgeteld op de vloer na pittige sessie met vriendin

Nadine Visser heeft weer zo’n training achter de rug waar je niet alleen sneller, maar vooral stiller van wordt. In haar nieuwste story ligt de Nederlandse hordekoningin languit op de baan, hand op de buik, lach op het gezicht, en nul energie meer om ook maar één horde te verplaatsen. Naast haar ligt trainingsbuddy Marioné Fourie; twee toppers, twee yogamatjes, twee uitgewrongen batterijen. Boven het beeld staat het eerlijkste onderschrift dat je na zo’n blok meters kunt plaatsen: “Peace out”.

Wie ooit een hordesessie van dichtbij heeft gezien, weet dat dit geen pose is; dit is de post interval realiteit. Op de rode atletiekbaan zijn de baanmarkeringen en startblokken nog te zien, alsof ze je eraan willen herinneren dat deze twee net alles uit de pot hebben geschraapt. Schoenen uit, sokken aan, waterfles binnen handbereik, het noodpakket van de doorgewinterde atleet. De zon werpt z’n strepen over de baan en over hun buikspieren; het is het soort licht dat mooi oogt op camera, maar genadeloos is tijdens de laatste herhaling.

Het beeld straalt vooral kameraadschap uit. Visser kijkt opzij naar Fourie, de Zuid Afrikaanse hordesensatie die regelmatig met haar optrekt, en je ziet in één oogopslag waarom topvrouwen graag samen trainen. Je hebt iemand nodig die naast je ligt als je helemaal kapot bent, en die vijf minuten later toch weer met je opstaat om nog een paar technische drils te doen. Die “Peace out” is geen afscheid, het is een micro vakantie van precies drie minuten voordat de coach weer “op” roept.

Dit zijn de scènes die zelden in uitzendingen belanden maar wel verklaren waarom Visser jaar in, jaar uit bovenin meedraait. Hordelopen is niet alleen elegant stappen over tien hekken; het is eindeloze precisie en spiervermoeidheid die je benen laat gloeien. De matjes op het tartan vertellen het verhaal van corewerk, heupmobiliteit en starts uit blok, de minder Instagram vriendelijke maar onmisbare routine.

Tussen de lijnen door zie je ook iets anders: plezier. Ondanks de verzuring wordt er gelachen, een peace teken in de lucht, even dollen met de camera. Dat is precies de balans die topsport leefbaar maakt. Fanatiek genoeg om jezelf te slopen, luchtig genoeg om erom te kunnen grijnzen. En net die combi maakt Visser zo geliefd: wereldtop in prestaties, herkenbaar in menselijkheid.

Voor volgers is dit bovendien geruststellend. Foto’s van languit liggende atleten betekenen zelden “au”, maar meestal “goed getraind”. Het is de signatuur van een sessie die doel heeft getroffen: technisch bijgeschaafd, motor geprikkeld, tank leeg. Morgen weer verder.

Tot die tijd is het “peace out” meer dan een onderschrift; het is een klein ritueel. Matje oprollen, veters los, fles bijvullen, nog één keer een blik naar je trainingsmaat. En dan van de baan af, precies weten dat je vandaag iets hebt gedaan wat je concurrenten zullen voelen. Nadine Visser in een notendop: eerst de horde, dan de hemel.