Irritante Soundos El Ahmadi doet bekende politicus na en laat haar jongens flink stuiteren

Je kunt veel van Soundos El Ahmadi zeggen, maar subtiel is ze zelden. In haar nieuwste act jaagt ze het volume, de mimiek én de heupslag allemaal tegelijk open. Doelwit: een bekende politicus die de laatste tijd overal opdook met grote woorden en nog grotere gebaren. Soundos draait de knop nét wat verder. Ze zet de stem half octaaf hoger, laat de wenkbrauwen hyperactief over het voorhoofd schieten en marcheert alsof ze zo het Torentje binnenstapt. Je hoort in de zaal al het gemurmel: Daar gaan we hoor

De truc van Soundos is bekend: je neemt één herkenbaar trekje en overdrijft het schaamteloos. Dus krijgen we eindeloze zinnen zonder punt, managementtaal die over elkaar heen buitelen en een handgebaar waarmee je tien wetsvoorstellen tegelijk lijkt weg te wuiven. Het werkt precies omdat iedereen de bron herkent. Het lijkt bijna alsof ze een TikTok filter heeft gevonden waarin automatische zelfverzekerdheid standaard aan staat.

Soundos speelt niet alleen met woorden; ze speelt fysiek. Zodra ze de politicus nadoet, gooit ze de schouders naar achteren, zwaait met de armen en stapt breeduit naar voren. En eerlijk is eerlijk: bij zoveel ritme en stuiterenergie beweegt álles mee. De jurk doet zijn best, maar de zwaartekracht weet van geen ophouden. Het levert precies dat moment op waar de helft van de zaal dubbel ligt en de andere helft strak naar het plafond staart om de lach te verbergen. Soundos weet het natuurlijk dondersgoed en gooit er nog een extra hupje tegenaan. Subtiliteit? Niet vanavond.

Soundos’ parodieën zijn zelden lief. Ze prikt in ego’s en maniertjes, maar ook in onze eigen blindheid. We vallen blijkbaar massaal voor decibellen en armgezwaai; zij houdt ons een spiegel voor waarin machtsvertoon eruitziet als een carnavalsact. Dat is de clou: je lacht om de politicus, maar stiekem ook om jezelf omdat je die pose eerder serieus nam. Tegelijk schuurt het omdat ze de volumeknop zó ver openzet dat je zin krijgt in oordoppen. Dat is precies de spanning waar ze van leeft.

Zoals altijd bij Soundos splitst de zaal in team heerlijk en team irritant. Team heerlijk juicht dat eindelijk iemand de borstklopperij van de politiek fileert met danspasjes en punchlines. Team-irritant moppert dat het te hard, te grof en te veel is. En toch blijven beide kampen kijken. Want je kunt haar niet ontvolgen zonder te willen weten wat ze morgen weer uitspookt. Dat is haar grootste talent: ze trekt je mee, of je dat nu wilt of niet.

Wat deze act laat zien: politieke satire is in 2025 vooral lichamelijk. Minder ‘knipoog, knipoog’, meer wervelwind met microfoon. Soundos gebruikt haar lijf als megafoon en maakt van een pose een dansje dat in je hoofd blijft hangen. Je mag het irritant vinden; dat is half de bedoeling. Maar je loopt straks wel naar buiten met het beeld van die politicus dat je niet meer níet kunt zien met precies datzelfde loopje, diezelfde armen, diezelfde zelfverzekerde stuiter.

Kortom: Soundos El Ahmadi draaft weer heerlijk door. Bekende politicus? Gefileerd. Publiek? Gedeeld. En die jongens? Stuiteren. Satire hoeft niet netjes te zijn om raak te zijn en Soundos bewijst opnieuw dat hard gaan soms precies is wat nodig is om iets los te maken.