Ingrid Coenradie krijgt klop van Rob Jetten en ziet hem met flinke knoeperd staan

Bij de uitreiking van de Thorbecke-prijs – de prijs voor welbespraaktheid in de politiek – stonden drie namen op het lijstje: Ingrid Coenradie, Rob Jetten en Jimmy Dijk. Mooi rijtje, spannende race. Het werd uiteindelijk Rob Jetten die met de eer aan de haal ging. Ingrid moest de winnaar feliciteren en zag haar mede-genomineerde meteen poseren met een knoeperd van een prijs: het zware bronzen beeldje dat bij deze uitverkiezing hoort.

Op de foto die Ingrid deelde, zien we een strak ingerichte studio-omgeving met theaterlicht, een scherm met het logo van Vereniging Thorbecke in beeld. Links staat Jimmy in casual colbert en spijkerbroek, in het midden Rob Jetten in donker pak met de trofee stevig in beide handen, en rechts Ingrid in een opvallende cape-achtige blazer met grafisch patroon. Glimlachend, ontspannen, maar het is duidelijk wie hier de hoofdrol heeft: de man met het beeldje.

Verliezen is nooit leuk, maar Ingrid zet de toon keurig sportief. Ze noemt de nominatie “mooi en eervol” en benadrukt dat de prijs draait om welbespraaktheid: helder spreken, punt maken, publiek meenemen. Het is ook precies waarom dit trio logisch voelt. Jimmy Dijk staat bekend om zijn vurige debatstijl, Rob Jetten om zijn strakke regie in interviews, en Ingrid zelf om het kalme, goed-geformuleerde verhaal. Je kunt niet anders dan concluderen: dit was een finale waar de jury geen slechte keuze kon maken.

Dat beeldje dus. Op de foto lijkt het bijna groter te worden naarmate je er langer naar staart. Rob houdt het alsof het elk moment kan weglopen; vingers om de sokkel, ellebogen net uit het lichaam, kin iets omhoog. Het is de pose van iemand die weet dat er straks nog vijf foto’s volgen en dat je dan maar beter stevig kunt staan. Ingrid lacht breed, Jimmy kijkt tevreden mee: drie genomineerden in één frame, met de winnaar pal in het midden. Functioneel en veelzeggend.

De Thorbecke-prijs is geen populariteitswedstrijd; je krijgt hem niet omdat je hard roept, maar omdat je goed spreekt. Dat maakt het beeld extra leuk: achter de lach schuilt maanden aan optredens, debatten en interviews waarin elke zin, elk bijvoeglijk naamwoord en elke pauze telt. Ingrid laat zien dat ze dat spel snapt. Je ziet geen zuur gezicht of halfbakken applaus; je ziet iemand die weet dat een nominatie op zichzelf al een stempel is.

Voor Rob is het logisch om deze zege door te trekken: wie met zo’n knoeperd in de hand het podium afloopt, krijgt de weken erna automatisch extra microfoons onder de neus. Voor Ingrid ligt er juist een frisse kans: een nominatie voor welbespraaktheid is een visitekaartje waar talkshows en panels graag op terugvallen. Reken maar dat we haar binnenkort nog vaker horen. En Jimmy? Die stond al stevig in het debat; met zo’n finaleplek blijft hij vanzelf in het vizier.