Dilan Yurdakul geconfronteerd met opvallende bedscènes bij GTST: "Het moest altijd heel ruig"

Dat ‘ruige’ karakter kwam niet uit de lucht vallen. Aysen was nu eenmaal een personage met randjes: dominant, fel, niet bang om de regie te pakken. Volgens Dilan sloten die bedscènes aan bij precies dat profiel. De keuze voor intensere intiemere scènes was dus geen opzichzelfstaande stuntaanpak, maar onderdeel van de manier waarop Aysen in de verhaallijnen werd neergezet: krachtig, onvoorspelbaar en altijd één stap harder dan de rest.

Het naderende GTST-jubileum zorgt ervoor dat cast en crew herinneringen ophalen, vaak met een knipoog, soms met serieuze ondertoon. Dilan vertelt in dat licht hoe die scènes tot stand kwamen, wat er achter de schermen speelde en hoe het voor haar voelde om zo’n uitgesproken persona te dragen. Terugkijkend ziet ze niet alleen het effect op de verhaallijn, maar óók de dynamiek op de set. “Achteraf denk ik wel, dat was misschien wel ongemakkelijk voor sommigen,” zegt ze eerlijk. Het is precies dat zinnetje dat blijft hangen: open, mild, en met begrip voor collega’s die er net even anders in stonden.

Wat je tussen de regels door hoort: er was altijd bewustzijn over grenzen en comfort. Intieme scènes vragen nu eenmaal een strakke choreografie, duidelijke afspraken en een professionele sfeer. Dilan schetst geen schandalen, wel een realistische kijk op ‘hoe het ging’: intens spelen voor de camera, en daarna weer normaal verder. De kern: het moest kloppen met Aysens energie en dus soms een tandje heftiger. Dat was een artistieke keuze in dienst van het verhaal, en ja, dat kan frictie of ongemak opleveren bij mensen die er dicht op zitten.

Wat deze terugblik zo sterk maakt, is de toon. Dilan klinkt niet defensief en ook niet spijtig; eerder reflectief. Ze benoemt de ‘ruige’ stempel, erkent dat dit voor sommigen intens kon zijn, en plaatst het waar het hoort: in het creatieve kader van GTST en in de karakterboog van Aysen. Voor fans is dat smullen: precies het soort achtergrond dat een jubileum verdient, een beetje backstage, een beetje context, en net genoeg juicy details om de mythe te voeden zonder er een sensatie van te maken.

Bottom line: Dilan Yurdakul laat zien hoe een uitgesproken personage ook uitgesproken scènes verdient. “Het moest altijd heel ruig” was geen losse kreet, maar een bewuste vertaling van Aysens karakter, met alle professionele zorg die daarbij hoort, en met het besef dat het soms “misschien wel ongemakkelijk” kon zijn voor anderen. Precies de openheid die je hoopt te horen in aanloop naar een GTST-feestje.