De Oranje handbaldames verloren hun eerste wedstrijd op de WK in Japan. In de groepswedstrijd tegen Slovenië ‘kwam het er niet uit’, volgens Estavana Polman. Dat de aanvalster het liefst haar oude team terug wil, zeiden alleen haar ogen.
De laatste jaren zit het dames handbal in de spreekwoordelijke lift. Door de veranderingen binnen de ploeg, was het dit jaar het sowieso spannend: er stond een nieuwe coach voor de groep en er waren veel nieuwe speelsters actief voor Oranje.
Naast de veranderingen binnen het team, bleven belangrijke bouwstenen zoals Estavana Polman en Tess Wester beschikbaar voor de nationale handbalploeg, waar anderen van de meest gouden handbalgeneratie in de geschiedenis van Nederland stopte als international.
Herbouwen Oranje handbaldames
Met hun oude teamgenoten haalden Wester en Polman de geschiedenisboeken. Waar de Oranje handbaldames in het verleden slechts een bijrol speelde op de grote toernooien (EK, WK en Olympische Spelen) kwam daar een aantal jaar geleden verandering in.
Daar kwam door onder andere Polman en Wester verandering in. De twee sterren van de ‘Gouden Handbalgeneratie’ boekte dan geen eindzege; de prestaties van onze dames gaven het nationale handbal een nieuw gezicht.
Met hulp van de keepster en aanvalster deed Nederland plots wél mee om te prijzen. Waar de ploeg in het verleden moeite had in de top 10 te komen, volgden er podiumplaatsen op het WK (2e in 2015, 3e in 2017) en het EK (2e in 2016, 3e in 2018). Ook haalde de Nederlandse handbaldames voor het eerst de Olympische Spelen in 2016. In Rio de Janeiro werd de ploeg 4e.
Alles gaat mis
De verwachtingen waren dan ook hoog aan het begin van het WK handbal 2019 in Japan. Dat de eerste groepswedstrijd van een eindtoernooi verloren ging, maakte vooral bij Polman wat los. ‘Het is gewoon ’, zei ze voor de camera van de NOS.
Toch schreeuwden vooral haar ogen schreeuwden zoals alleen Tess Wester dat kan. Die kijkers vertelden iets anders dan haar mond. Dit was niet zoals Polman het gewend was. Dit was niet zoals ‘het hoorde’. Het was niet dát ze schold. Het ging om die blik in haar ogen nadat ze haar frustraties uitte. Dat was een combinatie van ongeloof in het huidige én het verlangen naar het verleden.
Dat lijkt meer dan terecht. Of ja: als je dit vergelijkt met het meest recente verleden van de Oranje handbaldames. Kijk je verder in het terug, dan is het Nederlandse handbal niet meer dan een middenmoter op het mondiale niveau. Dat is niet alleen erg vervelend voor de dames die op dit moment in Japan zijn, maar vooral funest voor de sport.
Gelukkig de foto’s nog
De verwachtingen voor het dameshandbal zijn door het recente succes verschoven. Van het onderzoeken wie de mooiste Oranje handbalster is, ging je hopen dat we nu eindelijk een keer met de eindzege op het podium stonden. Na de eerste nederlaag lijkt het Nederlands dameshandbalteam is de vraag of we de prestaties uit het verleden kunnen evenaren.
Maandagochtend krijgen Polman en haar teamgenoten de kans om de eerste nederlaag van het toernooi goed te maken. Om 7:00 uur (Nederlandse tijd, anders zou Tess Wester niet wakker zijn) is Angola de volgende tegenstander. Het is te hopen dat Polmans ogen na die wedstrijd weer gaan fonkelen zoals we dat de afgelopen jaren gezien hebben – en ja, zonder dat Frikadel Jr. op de foto staat.
