Lies Zhara kijkt in spiegel en walgt van zichzelf: "Dood stuk weefsel"

Lies filmde zichzelf in de gym, hoodie op half zeven, telefoon in de hand, en gooide haar gevoel zó het internet op. Haar woorden:

“ben ik de enige die soms een beetje grossed out gevoel krijgt van haar? t is gwn een gevoelloos ‘dood’ stuk weefsel wat aan me hangt 🤢 soms denk k hier te hard over na en wordt ik echt een beetje misselijk van t idee 🤣 misschien toch tijd om er eens een schaar in te zetten.”

Het is natuurlijk een heerlijke paradox: juist dat ultralange haar waarmee ze overal wordt herkend, begint te wringen. Wie ooit met lange lokken heeft rondgelopen, herkent het riedeltje: het plakt in je nek tijdens een workout, het zit overal tussen, het vraagt eindeloos onderhoud, en let’s be honest, soms voelt het inderdaad als iets dat niet meer “van jou” is, maar aan je vastzit. Lies verwoordt precies die “iek”-gedachte die je liever niet hardop zegt, maar die iedereen weleens heeft gehad in de spiegel.

Dat zinnetje aan het einde, “misschien toch tijd om er eens een schaar in te zetten”, ging natuurlijk meteen aan bij haar volgers. Want stel je voor: Lies zonder haar trademark Rapunzel-look. Dat zou een rebrand zijn waar je u tegen zegt. Tegelijk: het past óók bij de fase waarin je jezelf opnieuw uitvindt. Een kapsel is geen heiligdom; het is een hoofdstuk. En soms sla je gewoon om naar de volgende bladzijde.

De comments zullen vanzelf splitsen: team-knip (fris, licht, nieuw hoofdstuk) versus team-laten (iconisch, herkenbaar, don’t do it!). Wat Lies ook kiest, ze wint toch. Want dit is precies het soort eerlijkheid waar je als volger warm voor loopt: niet alleen de glossy cover, maar ook de binnenkant, met twijfels, ick’s en grote schaar-fantasieën.