Jada Borsato geeft krachtig signaal af in aanloop naar mogelijke gevangenisstraf voor vader Marco

Op haar social media deelt Jada een reeks kinderfoto’s waarop ze als klein meisje samen met haar vader te zien is. Knuffelend, lachend, pratend: typische gezinsmomenten waar normaal gesproken niemand van opkijkt. Maar in de context van de huidige situatie krijgen die beelden ineens een heel andere lading.

Onder de foto’s klinkt emotionele muziek. Geen uitgebreide tekst, geen uitleg, alleen die oude plaatjes en dat gevoelige geluidsspoor eronder. Het komt over als een heel bewust gekozen vorm: Jada lijkt níet de discussie in te willen gaan, maar wél te willen laten zien hoe zij haar vader ziet, als de man die haar heeft opgevoed en met wie ze al die herinneringen deelt.

Officieel zegt ze niets over de lopende rechtszaak, maar de timing van deze posts is moeilijk als toeval te zien. Terwijl haar vader mogelijk met een gevangenisstraf te maken kan krijgen, laat Jada precies nú zien hoe groot de emotionele band tussen hen nog altijd is.

Volgers interpreteren de beelden dan ook vooral als steunbetuiging. Het voelt alsof Jada hiermee duidelijk maakt dat zij achter haar vader blijft staan en hoopt dat hij ongeschonden uit het juridische gevecht komt. Geen #teamMarco, geen lange verdediging, maar een soort visuele liefdesbrief uit het familie-archief.

Sinds de eerste beschuldigingen aan het adres van Marco kwam de familie Borsato onder een vergrootglas te liggen. Jada hield zich daarbij opvallend stil. Af en toe verscheen ze in de media met eigen projecten, maar over de zaak zelf liet ze weinig los.

Juist daarom valt deze reeks stories zo op. Je voelt dat ze zorgvuldig zijn gekozen: alleen intieme, liefdevolle momenten, waarin Marco niet de artiest is, maar gewoon een vader met zijn dochter op schoot. Het zijn de beelden waar je normaal gesproken doorheen scrollt, maar die nu, met alles wat er speelt, ineens als een statement voelen: dit is óók wie hij voor mij is.

Dat Jada zich in een emotionele spagaat bevindt, lijkt logisch. Aan de ene kant is er de publieke discussie en de juridische werkelijkheid rond haar vader. Aan de andere kant is er haar persoonlijke geschiedenis met hem: de man die haar zag opgroeien, haar naar school bracht en met wie ze jarenlang het podium deelde.

Met deze kinderfoto’s lijkt Jada vooral dát deel van het verhaal naar voren te willen schuiven. Het is geen juridisch betoog, maar een menselijk signaal: achter alle koppen, geruchten en rechtszalen schuilt nog steeds een gezin dat probeert overeind te blijven. En Jada laat nu heel duidelijk zien waar voor haar de liefde ligt, vlak voordat de rechter zijn oordeel moet vellen.