De Champions League-wedstrijd tussen Ajax en Chelsea was er een met meerdere gezichten. Vooral de ‘ik-sta-achter-kop’ van Frank Lampard viel op.
Voor de niet-voetballiefhebbers onder ons: Frank Lampard is dé man bij de Londense club Chelsea. Als speler werd hij er al bijna als God geëerd – vind maar eens een andere Engelse topclub met een centrale middenvelder als all-time-topscorer. Als trainer gaat ‘ie ook wel lekker, vooral als Chelsea op voorsprong staat. Hikt hij tegen een achterstand aan, dan komt er een legendarisch zure frons op het gezicht van de normaal zo goedlachse posterboy…
(Rot)kop van Jut
Die frons van Frank, daar moeten we het even over hebben. Een frons die we in Amsterdam trouwens niet zo veel zagen. Sterker nog: Chelsea speelde in de Johan Cruijff ArenA met de bravoure die Ajax’ geestelijk vader Cruyff altijd nastreefde.
Tijd voor de returnwedstrijd. Even leek het er op dat de voltallige Chelsea-selectie zijn ballen op de Wallen was verloren. Die hoop bleek echter zo ijdel als de datingambities van één van de Meilandjes. Na een recordbrekend vluggertje van Ajax, kwam Chelsea al snel met een flinke tegenstoot. Frank Lampard lachen. Wij niet blij.
Dat veranderde op het moment dat Ajax weer met diens Amsterdamse bluf begon te spelen. Dat kon Lampard maar moeilijk verwerken, zo vertelde zijn smoel. Frank wist natuurlijk dat een vrachtwagen sneller draait dan zijn bonkige verdediger Kurt Zouma. Dat hoeft geen probleem te zijn natuurlijk; behalve als de wendbare Quincy Promes in je dode hoek zit!
Ook na die magische trap die Ziyech aan Chelsea gaf leek net alsof niet keeper Kepa, maar Lampard zelf de bal op zijn snufferd gekregen had
Donny als Yung Lampard
Alleen bij de goal van Donny van de Beek zag je geen chagrijn. Eerder jaloezie. Want je moet een hele grote zijn als je op Stamford Bridge scoort zoals Frank Lampard zó vaak deed. De Chelsea-trainer zag eruit als José Mourinho die verteld werd dat hij aanvallend voetbal moest spelen.
Chelsea had echter het geluk dat de Italiaanse scheidsrechter de pasta liet overkoken en twee Ajacieden uit het veld stuurde. Daardoor maakte de grimas van Lampard even plaats voor die kenmerkende grijns. Voor verder commentaar op de wedstrijdleiding, bel ff met Joel Veltman en Daley Blind.
Rocchi, bedankt!
Maar als zelfs Ajax geen chagrijn meer op Lampards gezicht weet te krijgen, dan heb je hulp nodig van hogere krachten. De VAR, die bij de rode kaarten en de naar buitenspel riekende 2-4 nog spoorloos verdwenen was, zorgde ervoor dat we geen déja vu kregen van de heenwedstrijd. Het bleef ternauwernood 4-4. Gelukkig maar: het ‘wát? maar 4 minuten extra tijd’- hoofd en het daarop volgende ‘shit, ik heb met twee man meer gelijkgespeeld’-gezicht van Frank Lampard was de ruim 90 minuten aan frustratie meer dan waard.
Daarom: bedankt Gianluca Rocchi. Fantastische prutser die je bent.
